Eigenlijk zijn er maar twee soorten mensen op een festival. Mensen die feesten. En mensen die werken. Al is de grens tussen beide categorieën soms heel erg dun. Geef maar toe dat u die bedenking ook al gemaakt heeft bij het lezen van deze column. Mijn beste vriend en vriendin daarentegen zwoegen zich wel te pletter voor jouw en mijn festivalgenot. Niet aan de kassa of in het frietkraam, maar redelijk subtiel achter de zogenaamde schermen. Edwin werkt voor platenfirma NEWS en was verantwoordelijk voor heel wat artiesten die afgelopen weekend op Tomorrowland speelden. En Annick deed de backstage-interviews voor de dvd van het festival. De geknipte personen dus om de wildste verhalen en sappigste roddels aan te ontfutselen denk je dan. Maar grrrr, niks is minder waar helaas. Dj’s en producers zijn echt saai. Veel saaier (of is het redelijker?) dan rockgoden. Geen sterallures, geen belachelijk onredelijke eisen. Het decadentste dat annick afgelopen weekend zag, waren de heren van de Swedish House Mafia. Die liepen voor hun set nog gauw even naar hun loge om elk een fles vodka naar binnen te gieten. En na het optreden sjeesden ze meteen naar de luchthaven om hun vlucht naar een volgend festival te halen. Rock ‘n roll? Nee, dance. Just dance. Ook bij de collega’s van Studio Brussel kreeg ik dezelfde analyse. Martin Solveigh kon er bijvoorbeeld nog altijd hartelijk om lachen dat presentator Ben Van Alboom hem vorig jaar per ongeluk David Guetta had genoemd. Heerlijk toch die zelfrelativering. Lach mij dus gerust uit als u mij binnenkort ergens ziet rijden in mijn egotripperige festivalmobiel. U weet wel, die wagen waar een keer of vier supergroot Erika Van Tielen opstaat. Ik ben maar een festivalmadam. Niet minder, maar zeker ook niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten