Als mijn moeder boos is, gebruikt ze zelf de woorden die ze mij altijd verboden heeft. ‘Kut’ bijvoorbeeld. Zoals in: “Kut, hij is te vroeg begonnen en we zijn nog niet eens binnen”. Die sms stuurde ze zaterdagavond naar mijn vader. Die arme man zat thuis in alle rust voetbal te kijken, maar moest zonder pardon delen in haar frustratie. De reden: Prince, haar allergrootste en eeuwige muziekheld was drie kwartier te vroeg aan zijn set begonnen. Ei zo na had mijn moeder de volledige wei van Werchter bij elkaar geschreeuwd en zijne purperen hoogheid himself hoogstpersoonlijk bij de kraag gevat om hem met zijn hakkenschoentjes van de grond te tillen. Want toen de eerste noten van “Let’s go crazy” al weerklonken, zaten wij nog nietsvermoedend in de auto het einde van een enorme onweersbui af te wachten. “1999” werd er doorgejaagd toen we alsnog een spurtje richting inkom trokken. En “Little Red Corvette” ging aan ons voorbij omdat de mevrouw aan de persbalie zo treuzelde met het scannen van de tickets. Gelukkig volgden er- toen we eindelijk een deftig plekje voor het podium gevonden hadden- nog een resem wereldhits. Met als absolute hoogtepunt het magistrale “Purple Rain” dat toevallig (of niet? Prince heeft als getuige van Jehova misschien wel een extreem goeie band met die ene man daarboven) ingezet werd net voor de hemelsluizen zich nog een keer openden. Moeder en dochter zongen drijfnat de ziel uit hun lijf. Gooiden de handjes gewillig ‘Regi-gewijs’ de lucht in en slaakten kreetjes telkens de kleine grote meneer uit Minneapolis zijn heupen bewoog. “3-2 voor Duitsland” sms’te mijn vader nog op het einde van de avond. Wel, ik heb mijn moeder moeten tegenhouden of ze had hem “Whatever sexy motherfucker!” teruggestuurd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten